Μια βραδινή περιπέτεια θυμήθηκε ο Κώστας Λειβαδάς, με πρωταγωνίστρια την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Ο γνωστός δημιουργός, καλεσμένος στην εκπομπή «Τετράγωνα των Αστέρων», ξύπνησε μνήμες από έναν παγωμένο χειμώνα του 1999 – μια νύχτα γεμάτη μουσική, κούραση, αλκοόλ και… ένα περιπολικό. «Παίζαμε τότε με την Ελένη και τον Δημήτρη Μπάση σε ένα μαγαζί. Ήταν Σάββατο βράδυ, και φυσικά, όπως κάθε φορά, μετά το πρόγραμμα καθίσαμε λίγο παραπάνω. Είχε πάει τέσσερις τα ξημερώματα όταν φύγαμε», είπε ο Λειβαδάς, περιγράφοντας τη σκηνή. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου, αν και εξαντλημένη, ανέλαβε να οδηγήσει. Μαζί τους βρισκόταν κι ο συνθέτης Γιώργος Ανδρέου, σε ξεχωριστό αυτοκίνητο. Παρά την προειδοποίηση του Λειβαδά να αποφύγουν την περιοχή της πλατείας Καραϊσκάκη, εκείνη κατευθύνθηκε ακριβώς προς τα εκεί. «Δεν πρόλαβα να της πιάσω τα χέρια απ’ το τιμόνι… και φυσικά, μας σταμάτησε η Τροχαία», θυμάται με χαμόγελο ο τραγουδοποιός.

Κι εκεί ξεκινά το πιο απρόβλεπτο κομμάτι της ιστορίας. Ο αστυνομικός πλησίασε, ζήτησε τα απαραίτητα στοιχεία, και παρότι η κατάσταση φαινόταν δύσκολη, η Ελένη Τσαλιγοπούλου αρνήθηκε κατηγορηματικά να επικαλεστεί το όνομά της για να αποφύγει το πρόστιμο. «Δεν πειθόταν με τίποτα να πει “ξέρετε, είμαι η Ελένη Τσαλιγοπούλου”, μήπως και μας λυπηθεί ο αστυνομικός. Ήθελε να κρατήσει αξιοπρέπεια και χαμηλό προφίλ», είπε ο Λειβαδάς. Όμως η αναγνώριση ήρθε… αλλιώς.

Ο αστυνομικός, με ένα χαμόγελο ειρωνικό αλλά και γεμάτο περιέργεια, της είπε: «Αν είστε πράγματι η Τσαλιγοπούλου, ανοίξτε το παράθυρο και τραγουδήστε το “Τζιβαέρι”». Και εκείνη, με μια δόση αυτοσαρκασμού και καθαρά καλλιτεχνική ψυχή, το έκανε. Μέσα στη νύχτα, στη μέση του δρόμου, με τη φωνή της να σπάει τη σιωπή, ερμήνευσε το αγαπημένο «Τζιβαέρι» και άφησε άφωνους όσους βρέθηκαν εκεί. Η κίνηση δεν ήταν αρκετή για να αποφευχθεί το πρόστιμο – η Τροχαία δεν χαρίζεται, όσο κι αν το τιμόνι κρατά μια από τις σπουδαιότερες φωνές του ελληνικού τραγουδιού. «Φάγαμε το πρόστιμο, αλλά τουλάχιστον ζήσαμε μια ιστορία που αξίζει να διηγείσαι», κατέληξε ο Κώστας Λειβαδάς, με τη γνωστή του συγκρατημένη νοσταλγία.